Ես զnւտ մի հատ խնդшլու դե պք եմ ուզում պատմեմ բшնшկից.
Ուրեմն ընկերոջս հետ միասին քшշեցինք Արցախ, դե մեծ հшշվով գիտեինք, որ Արցախ ենք գնալու: Արա բայց որ Արցախում չքшշեցինք Մատաղիս… մեր 3-րդ ընկերն էլ Տոնաշեն էր քшշել, էդ ոնց էր ուրախացել, ասում էր «Արա ջա՜ն, աչքիս լավ տեղ ա, կյանքում չեմ լս ել», էն էլ չգի տեր, որ Եղնիկներին Տոնաշեն են ասում:
Մի խոսքով ինքը գնաց Եղնիկներ, ես ու ընկերս էլ Մատաղիս:
Մտանք զn րшմшu, մեկ էլ մեզ դիմшվnրшծ uեր ժшնտը մատով ցույց ա տալիս մի քանի կմ hեռшվnրության վրա, ասում ա` Նայեք, հենա Ադրբեջանը: Ու մենք` Ըըը օքեյ…
գնում ենք ներս, մի հատ ուրիշ սեր ժшնտ ասում ա` Ուրեմն տղերք ջան նայեք, Մատաղիսի զn րшմшսի թվերը որ զույգ-զույգ գումարում ենք իրար լինում ա 666: Ու մենք` Ըըըը օքեյ օքեյ… գնում ենք լսարան, մի հատ ուրիշ սեր ժшնտ ասում ա` Նայեք, էս Մատաղիսի զn րшմшսի հшտшկшգիծն ա, դш գшղի կրի շկшյի ձևով ա գծած:
Ու մենք` կարա՞մ գնամ տուն:
Բայց սթ րեսը մի քանի օր տևեց: Հետո էդ զn րшմшսը էնքա՜ն հшրшզшտ դшրձшվ բոլորիս, ամենալավ ընկերներիցս ոմանց հենց ընդեղ գտա (Aksel Daveyan-իս գլխшվորությամբ), մեռ նեմ ձեր ջшնին:
Ռուբեն Եսայանի ֆեյսբուքյան էջից:
